Door Joan Veldhuizen, wethouder Zorg & Welzijn, Sociale Zaken & Arbeidsmarkt, Jeugd, Cultuur en Dorpsraden

Participatiekeurslijf

Ik kan maar niet aan het woord wennen: de participatiemaatschappij. Mij leek 'de maatschappij' bij uitstek altijd al iets om aan mee te doen, gewoon omdat je er bij je geboorte (en eigenlijk daarvoor al) in gezet wordt door je ouders. Niet iedereen wordt even enthousiast van onze maatschappij en voor sommigen is het participatiekeurslijf en de eisen die daaraan gesteld worden best een hele opgave. Dat het de een beter lukt om er aan mee te doen dan de ander, is eigenlijk ook van alle tijden. Alleen tegenwoordig heet dat dus participeren. Wie dat precies verzonnen heeft doet er nu even niet toe.

Bal ligt bij de gemeente en haar inwoners

Maar met het afschaffen van de verzorgingsstaat, het uitroepen van de participatiesamenleving en het overmaken van geld op de gemeenterekening ben je er natuurlijk niet. Een fundamentele discussie over wat mensen nodig hebben als je ziek, oud, werkloos of gehandicapt bent heeft nooit plaatsgevonden in Den Haag. Of over wat we collectief financieren en wat je van mensen zelf mag verwachten. In plaats daarvan ligt de bal nu bij de gemeente en haar inwoners. Als wethouder heeft het weinig zin om me af te zetten tegen het gebrek aan uitleg en visie vanuit Den Haag over wat er nu precies meer (samenleving) en minder (overheid) zou moeten om die felbegeerde participatiemaatschappij te bereiken. Inwoners hebben niets aan een klagende wethouder die Den Haag de schuld geeft.

Lokaal investeren

Daarom zet ik me ook liever in om die discussie op lokaal niveau, in onze gemeente dus, wel te voeren. Met onze inwoners, het college en de gemeenteraad. Geen discussie over de definitie van een participatiemaatschappij of andere verhullende termen maar liever een gesprek over hoe we kunnen blijven investeren in een goede basis voor iedereen en met wie we dat samen doen. Hoe we goede ideeën van inwoners kunnen helpen realiseren en hoe we mensen met weinig kansen op werk kunnen helpen zelfstandig te zijn. Hoe we het voor werkgevers makkelijker kunnen maken om mensen met een beperking aan te nemen. Hoe mensen in hun eigen dorp kunnen blijven wonen.

Solidariteit en vernieuwing, omdat het kan

Er zijn in de gemeente Bladel al diverse manieren gevonden om op een vernieuwende manier samen op te trekken zoals bijvoorbeeld bij Lokaal+ of de vele initiatieven in onze dorpen die ondersteuning mogelijk maken en mensen mee laten doen.
Zoals bijvoorbeeld buurthulp Netersel, het Casters vervoer of het opleiden van cliëntondersteuners door de KBO.

Niet omdat het moet van Den Haag, gewoon omdat het kán. Ook omdat inwoners dat belangrijk vonden, vrijwilligers zich graag nuttig willen maken of omdat het onderwijs niet op wil leiden voor werkloosheid. Er bestaat geen blauwdruk voor de manier waarop we er samen voor zorgen dat mensen in onze gemeente tot hun recht kunnen komen. Gemeenten, inwoners, bedrijven, scholen, vrijwilligers hebben daar allemaal een rol in, die mogelijk anders is dan voorheen. Maar met een solide basis en ruimte voor nieuwe initiatieven komen we een heel eind. Zolang we maar open staan voor samenwerking en vernieuwing en niet vergeten dat zonder een solide basis het moeilijk is om mee te doen. En voor een solide basis is solidariteit nodig.